Η ιστορία της γυμναστικής (ενόργανη, ακροβατική, ρυθμική) μπορούμε να πούμε ότι ξεκινάει από την αρχαία Ελλάδα με τα αρχαία ταυροκαθάψια, τους αρχαίους χορούς και τις αρχαίες ακροβατικές επιδείξεις. Ο θεμελιωτής της σύγχρονης ενόργανης γυμναστικής θεωρείται ο Λουντβικ Γιαν (1778 – 1852) ο οποίος το 1811 ανοίγει κοντά στο Βερολίνο το πρώτο υπαίθριο γυμναστήριο. Η ενόργανη γυμναστική ως Ολυμπιακό άθλημα παρουσιάζεται στους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας το 1896.
Η ενόργανη γυμναστική περιλαμβάνει έξι επιμέρους όργανα στους άνδρες (ασκήσεις εδάφους, πλάγιος ίππος, κρίκοι, άλμα, δίζυγο, μονόζυγο) και τέσσερα στις γυναίκες (άλμα, ασύμμετροι ζυγοί, δοκός ισορροπίας, ασκήσεις εδάφους).
Οι αγώνες ενόργανης γυμναστικής περιλαμβάνουν συνολικά οκτώ ξεχωριστά αγωνίσματα στους άνδρες και έξι στις γυναίκες. Εκτός από τη συμμετοχή στα επιμέρους όργανα, οι αθλητές αγωνίζονται επίσης στο σύνθετο ατομικό, όπου κατατάσσονται με βάση το άθροισμα των επί μέρους βαθμών τους στο σύνολο των οργάνων. Επιπλέον, υπάρχει ο ομαδικός αγώνας, όπου υπολογίζεται το άθροισμα της βαθμολογίας πέντε (σε Ολυμπιακούς Αγώνες ή ηπειρωτικά πρωταθλήματα) ή έξι (σε παγκόσμια πρωταθλήματα) αθλητών από κάθε χώρα.
Ο αθλητής έχει ως στόχο να συγκεντρώσει τη μέγιστη δυνατή βαθμολογία, με βάση την αρχική αξία του προγράμματός του, η οποία εξαρτάται από το συνδυασμό ασκήσεων που έχει προκαταβολικά δηλώσει. Οι αθλητές υφίστανται μειώσεις στο βαθμό τους εφόσον δεν εκτελέσουν σωστά τις ασκήσεις τους, έχουν πτώσεις ή υπερβούν το χρονικό όριο διάρκειας του προγράμματός τους.
